Το αστέρι

Υπήρχε κάποτε ψηλά στον ουρανό ένα αστέρι. Γύρω του είχε και άλλα πολλά αστέρια που καμάρωναν για την αρχοντιά τους, στέκονταν λαμπερά, όλο περηφάνια που οι άνθρωποι τα θαύμαζαν και εύχονταν για την τύχη τους συνέχεια σε αυτά. Θεωρούσαν πως στο χέρι τους είχαν την μοίρα των ανθρώπων. Όμως, ένα αστέρι απ αυτά ήταν ξεχωριστό. Λυπόταν που καθότανε ψηλά και μοναχό. Ήθελε κάτω να κατεβεί με τους ανθρώπους συντροφιά, να τους παρηγορεί και από το χέρι να τους κρατά.

Σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα, δεν ήθελε να βλέπει τους ανθρώπους αφ’ υψηλού, να κάθεται ψηλά στο θρόνο τ’ ουρανού, αλλά μαζί τους ήθελε να ζει, μαζί τους να εμπλακεί. Τούτο τ’ αστέρι ήθελε στη γη να κατεβεί.

Τα υπόλοιπα αστέρια τον κορόιδευαν συνεχώς ή θεωρούσαν πως τρελάθηκε και δεν έκαναν ποτέ παρέα μαζί του. Αυτό καθόταν μόνο του κι άκουγε τις ευχές, ευχάριστες δυσάρεστες, μεγάλες και μικρές.