Πληκτρολογήστε και μορφοποιήστε το παρακάτω κείμενο σε όποιο κειμενογράφο έχετε

Το μοναχικό σύννεφο

Εναν καιρό και μία φορά, κάπου στ΄ αστέρια εκεί κοντά, ζούσε ένα σύννεφο μικρό, που όλο καθόταν μοναχό.
Το μικρό σύννεφο, παρατηρούσε τα υπόλοιπα στον ουρανό, που ήταν ενωμένα και μαζί, ενώ αυτό ήταν μονάχο του. Όλα τα σύννεφα, έτρεχαν όταν φύσαγε ο αέρας και πήγαιναν βόλτες στον ουρανό πέρα δώθε. Το μικρό σύννεφο, έτρεχε και αυτό όταν ο αέρας το φυσούσε, όμως τίποτα. Δε συναντούσε ποτέ κανέναν. Έτρεχε σε μία δική του τροχιά μοναχό του.

Μόνο πήγαινε, μονάχο του γύριζε. Εάν προσπαθούσε να φτάσει κάποιο άλλο σύννεφο καμιά φορά που το έβλεπε από μακριά, λίγο πριν φτάσει, ο αέρας φυσούσε από την άλλη κατεύθυνση. Όταν προσπαθούσε να αντισταθεί στον αέρα και να μην κουνηθεί, για να έρθει ένα άλλο σύννεφο να ενωθεί μαζί του, πάλι δεν ερχόταν κανένα, ή μόλις κάποιο πλησίαζε, λίγο πριν το φτάσει, δεν άντεχε να αντιστέκεται, και έφευγε μακριά. Είχε θυμώσει με τον άνεμο, που θεωρούσε ότι το αδικεί επίτηδες. Δεν ήξερε τί είχε κάνει λάθος.

Ήθελε ένα σύννεφο για παρέα και για συντροφιά. Δεν άντεχε άλλο έτσι τη ζωή του. Έβλεπε τους ανθρώπους και τα παιδάκια πώς κοίταζαν τα άλλα σύννεφα, που τα έβγαζαν φωτογραφίες, που έλεγαν μεταξύ τους με τί μοιάζουν, με δεινόσαυρους, με αλογάκια, με αεροπλάνα και ό,τι άλλο πράγμα μπορεί κανείς να φανταστεί, σίγουρα τα ενωμένα σύννεφα θα το έχουν δημιουργήσει.

Και ζήλευε. Ζήλευε πολύ. Μόνο του δε μπορούσε να κάνει και πολλούς σχηματισμούς. Ήθελε οπωσδήποτε το ταίρι του.